3. bugün bir qrup yoldaşımla taksidə qəbirstanlığın yanından keçdik. həmin yer mənim yaşadığım yerə yaxın olduğundan bilirəm ki,təxmini 2-3 km2 ərazidə 4 qəbirstanlıq var orda. bunu ona deyəndə dedi ki,məncə qəbirstanlıqların yaşayış yerlərinə yaxın salınması düzgün deyil yəni orda yaşayan insanlar üçün narahat edici ola bilər. başımla razılaşdığımı bildirsəm də sonra fikirləşdim ki,doğurdan narahatlıq vericidirmi.bəlkə də biz onların təbiətlə bütünlüyünü pozub onları narahat edirik. balaca olanda mən də çox qorxurdum qəbirstanlıqlardan. sanki daşlardakı insan şəkillərinin bir ruhu var imiş,onlar da mənə baxırmış kimi gəlirdi. hələ bizim evə yaxın təpənin üstündə bir qəbir var. 90cı illərdə ölmüş bir kişi qəbri. gecə vaxtı ordan keçəndə ən çox ondan qorxurdum. babam öləndən sonra isə bir neçə dəfə getdim qəbirstanlığa. daha əvvəl heç vaxt bir qəbirstanlığın içində gəzməmişdim. amma qəribə şəkildə orda başqa heç yerdə olmayan bir sakitlik,rahatlıq hiss elədim. ordakı hamının bir vaxtlar hiss eləmiş olduğu hisləri. haradasa belə bir söz eşitmişdim;"qəbirstanlıqlar dünyada ən zəngin yerlərdir,çünki kəşf edilməmiş icadlar,düşünülməmiş fikirlər,ifadə edilməmiş hislərlə doludur". ən qəribəsi odur ki,başqa insanların yoxluğu varlığından daha çox yaşamağa təşviş yarada bilir insanda. orda basırılan hamı özündən asılı olmadan sabah bir şansı olacağını düşünürdü. hamlet kimi tirad atmaq istəmirəm amma bəlkə də ölməzdən 1 həftə əvvəl o da qəbirstanlıqda qəbirlərə baxıb bizim kimi sahibinin neçə yaşında öldüyünü hesablayırdı illər əvvəl ölən bir yaxınının üstündəki alaq otlarını təmizləməyə gələndə. boş- boş dərdlərimdən şikayətləndiyim günlərdə yolun üstündəki qəbirstanlıq dəyir gözümə bəzən və 2 gün sonra bütün dərdlərimin üstünün mərmərlə örtülə biləcəyini fikirləşib “sktir et nə əhəmiyyəti qalacaq ki” deyirəm. heç nəyi fikirləşmədən əbədi sakitliyin içində olanların daha şanslı olduğunu da fikirləşirəm bəzən. amma yenə də həyat artıq həyəcanlandırmayanda yaxşı olur qəbirstanlıqda gəzib hələ də səni gözləyən bir çox şansların olduğunu bilmək. yaşamaq çox da matah bir şey deyil amma ölmək üçün də tələsmək lazım olmadığını hiss elətdirir qəbirstanlıqlar. anadan olanda default yüklənən ölüm qorxusu və sakitlik axtarışını bir anda hiss etmək düşüncələrini yeniləyir insanın. balkonu həmin təpədəki qəbirstanlığa baxan ev tikdirən mollanı daha yaxşı başa düşürəm. ya da bəlkə işini yaxşı görmək üçün motivasiya qaynağı tapıb bilmirəm. bildiyim odur ki,qəbirstanlıqlar ölü insanlar qədər canlı insanlara da lazım olur. əksər hallarda darıxanlara və ya tək hiss edənlərə,bəzən narkomanlara,bəzən küçədə yatan birinə,bəzən də mənim kimi melanxolika tutması keçirənlərə.